یکی به نام «السِماکُ الرامح» ستارة قرمزی در صورت فلکی «عوا» یا «گاوران»

و دیگری به نام «السِماکُ الاعزل» ستارة سفیدی در صورت فلکی «سنبله» یا «خوشه»

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند !       آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند ؟

http://semakan.loxblog.com

کشف آهن در خارج از منظومه شمسی موجی از هیجان و خوشحالی را در میان ستاره شناسان و پژوهشگران ایجاد کرده ، زیرا برای نخستین بار است که در خارج از منظومه شمسی چنین عنصری یافت شده است.

کشف آهن در خارج از منظومه شمسی می تواند برای بسیاری از ستاره شناسان هیجان انگیز باشد. در واقع آهن کشف شده در اتمسفر یک سیاره فراخورشید قرار گرفته است. این سیاره فراخورشیدی KELT-9b نام دارد که دارای فاصله ۶۲۰ سال نوری با زمین است.

سیاره فراخورشیدی یاد شده گرم ترین سیاره از این دست است که تاکنون کشف گردیده. درجه حرارت بر روی این سیاره فرا خورشیدی در حدود ۳ هزار و ۷۵۰ درجه سانتیگراد بوده و اینکه یک سیاره فراخورشیدی حتی از یک ستاره هم داغ تر باشد برای ستاره شناسان امری عجیب و اسرارآمیز به نظر می رسد.

مطالعات اخیر بر روی سیاره فرا خورشیدی یاد شده به کشفیات جالبی منتهی شد که در راس آنها کشف آهن و تیتانیوم در اتمسفر این سیاره بود. هر چند عنصر آهن جز عناصری است که به وفور در کیهان مشاهده می شود، اما تاکنون وجود چنین عنصری در اتمسفر سیارات خورشیدی و خارج از منظومه شمسی کشف نشده بود.

فرایند پیچیده کشف آهن در خارج از منظومه شمسی

البته کشف آهن در اتمسفر یک سیاره فراخورشیدی فرایند ساده ای نیست زیرا آهن به خاطر ویژگی های خاص، رد چندانی از خود به جای نمی گذارد و لذا نمی توان با مشاهده نوری که از یک سیاره فراخورشیدی ساطع می شود به راحتی وجود یا عدم وجود آهن را برآورد کرد.

پژوهشگران با انجام یک آزمایش شبیه سازی دقیق موفق شدند در نهایت وجود آهن در اتمسفر KELT-9b  را تایید کنند. در زمان انجام این آزمایش آنها در صدد یافتن پاسخی برای این سوال بودند که اتمسفر سیاره فراخورشیدی در بردارنده چه عناصری می تواند باشد؟

شبیه سازی اتمسفر این سیاره نشان داد که اکثر مولکول های این سیاره فراخورشیدی به خاطر درجه حرارت بالا باید به شکل اتم درآمده باشند، زیرا درجه حرارت باعث برخورد ذرات با یکدیگر شده و پیوست های مولکولی را در هم شکسته است.

ترکیب نتایج شبیه سازی با مشاهده گذار سیاره فراخورشیدی یاد شده از مقابل ستاره میزبان، در نهایت پژوهشگران را قانع کرد که در اتمسفر این سیاره آهن وجود دارد. آنها حتی پا را از این فراتر نهاده و به وجود تیتانیوم در اتمسفر این سیاره پی بردند.

سیاره فراخورشیدی KELT-9b در زمره سیارات بشدت داغ طبقع بندی می شود. از نکات جالب این سیاره می توان به اتمسفر فوق پیچیده آن اشاره کرد که از یک سو ویژگی های اتمسفر ستاره ها را دارد و از سوی دیگر منعکس کننده ویژگی های اتمسفر های سیاره ای است.

یک سیاره فراخورشیدی به سیاره ای اطلاق می شود که در خارج از منظومه شمسی قرار دارد. اینها همان سیاراتی هستند که به دور ستاره ای غیر از خورشید در حال چرخش هستند. مشاهد این سیارات چالشی بزرگ برای ستاره شناسان است، زیرا نور کمی از خود ساطع می کنند. بر همین اساس اکثر سیارات فراخورشیدی که تاکنون کشف شده اند چندین برابر زمین هستند، زیرا کشف سیارات فراخورشیدی هم اندازه زمین بسیار چالشی خواهد بود.

NOWRUZ 1393 - تحویل سال در ایران
March 20th - پنجشنبه ۲۹ اسفند ۱۳۹۲
ساعت ۲۰:۲۷:۰۷
هشت و بیست هفت دقیقه و هفت ثانیه شب

 آرزومند آن مباش که چیزی غیر از آنچه هستی باشی، بکوش که کمال آنچه هستی باشی.

مهم نیست کجا متولّد شدم و چگونه و کجا زندگی کرده ام،

مهم این است که در آنجا که بوده ام چگونه رفتاری داشته ام.

Los Angeles time:

Thursday March 20th 2014, 09:57:07 AM

 تبادل اطلاعات از طریق DTN‌ و DSN

DSN

با تحولات گسترده یی که انقلاب صنعتی و پس از آن انقلاب الکترونیکی و دیجیتالی به دنبال داشت، اوضاع فرق کرد و انسان ماجراجو توانست بدون دردسر به تمام نقاط کره زمین سفر کند و ناشناخته های بیشتری را بشناسد. در حال حاضر به کمک اینترنت و پیشرفت های صورت گرفته در ارتباطات الکترونیک به راحتی می توانیم به سرعت برق با دورافتاده ترین نقاط جهان هم به سادگی ارتباط برقرار کنیم. امروزه دیگر همچون گذشته فاصله، یک محدودیت محسوب نمی شود.

بدون شک در آینده ای نزدیک، اینترنت تا اعماق دوردست منظومه شمسی نیز نفوذ خواهد کرد تا بر این اساس سیستمی ارتباطی برای سفر انسان به دیگر کرات هم پایه ریزی شود. سازمان های فضایی به خوبی مطلع هستند که برای شناخت دقیق تر دیگر کرات منظومه شمسی به سیستم ارتباطی پیشرفته تری برای سفرهای فضایی آینده نیاز است. با وجود سرعت رو به افزایش ارتباطات الکترونیکی در جهان، متاسفانه رشد ارتباطات در فضا با سرعت لاک پشت پیش می رود و البته این مساله دارای دلایل مهمی هم نیز هست. اولین دلیل آن فاصله است. اطلاعات روی زمین می تواند حتی با سرعت نور هم حرکت کند (به وسیله فیبر نوری) و همین امر ارتباط همزمان اینترنتی با سراسر جهان را نیز ممکن ساخته است. این در حالی است که هر چه از زمین فاصله بگیریم با تاخیر بیشتری در این زمینه روبه رو خواهیم شد، زیرا نور باید میلیون ها کیلومتر در فضا حرکت کند در حالی که فاصله بین گیرنده و فرستنده در زمین از چند هزار کیلومتر بیشتر نیست.

یکی دیگر از مشکلات ارتباطی فضانوردان، موانع فضایی است. یعنی میلیون ها مانع ناشناخته در فضا وجود دارد و هر آنچه بین فرستنده و گیرنده سیگنال ها قرار گیرد، می تواند به راحتی کانال ارتباطی بین فضانورد و پایگاه زمینی را مسدود کرده و اختلال ایجاد کند. سومین عامل مهم در این زمینه وزن پایگاه های مستقر در فضا است. به عبارت دیگر حمل اشیای سبک وزن به فضا آسان است در حالی که آنتن های قدرتمندی که بتوانند ارتباط با اعماق فضا را تقویت کرده و به بهترین شکل سیگنال های پیام را منتقل کنند، بسیار سنگین و در نتیجه ارسال آنها به فضا غیرممکن است.

اگر نگاه دقیقی به فضاپیمای روباتیک مریخ پیما در سال ۱۹۹۷ داشته باشیم، متوجه می شویم که فضاپیماها برای ارتباط با زمین از اعماق فضا، به ارتباط ویژه و گسترده یی نیاز دارند. در ماموریت مریخ پیمای روباتیک سال ۱۹۹۷، اطلاعات با سرعت ۴۰۰ بیت در ثانیه به زمین ارسال می شد در حالی که هم اکنون کامپیوترهای ما می توانند حداقل با ۵۰۰ برابر این سرعت، اطلاعات را منتقل کنند. «ریچارد ویمبسون» کارشناس ارشد امور هوافضا در مریلند می گوید؛ «در صورت راه اندازی اینترنت بین مریخ و زمین می توان اطلاعات و داده ها را با سرعت یک میلیون بیت در ثانیه منتقل کرد. هر چند این سرعت بازهم از سرعت انتقال روی زمین پایین تر است، ولی برای ارسال تصاویر از دیگر سیارات با جزئیات و شفافیت بالا، کافی است.» پژوهشگران پروژه های سازمان ناسا تخمین می زنند که با آغاز فعالیت شبکه اینترنت فضایی، سرعت آن به تدریج تا ۳ مگابیت در ثانیه هم افزایش می یابد حتی در گام های بعدی افراد معمولی هم می توانند به راحتی همراه با فضانوردان در سفرهای فضایی شرکت داشته باشند.

شبکه ارتباطی میان سیاره یی در واقع نسخه یی از اینترنت زمینی در مقیاس بسیار گسترده تر و با زیرساخت هایی بسیار بیشتر است. سه بخش اصلی این شبکه بزرگ عبارتند از شبکه بین المللی (Deep Space Network) DSN ناسا به اضافه هفت ماهواره کوچک که دور کره مریخ در حرکت هستند و همچنین یک پروتکل جدید برای انتقال اطلاعات. شبکه بین المللی DSN در اختیار سازمان ناسا است و از چندین آتن مخابراتی عظیم تشکیل شده است که از این آنتن ها برای کنترل حرکت فضاپیماهای ناسا در فضا استفاده می شود و به نحوی طراحی شده اند که امکان ارتباط همیشگی رادیویی با فضاپیماها را فراهم می کنند. سازمان ناسا تجهیزات گسترده این شبکه را در سه سایت مختلف واقع در آدلاید استرالیا، جنوب اسپانیا و سن دیگوی کالیفرنیا مستقر کرده است.

در هر یک از این سایت ها، یک دکل آنتن ۳۵ متری با دقت بسیار بالا، یک آنتن ۳۵ متری برای هدایت پهنای امواج، یک آنتن ۲۶ متری، یک آنتن ۷۰ متری و یک آنتن ۱۲ متری وجود دارد. براساس برنامه ریزی های صورت گرفته، قرار است شبکه DSN به عنوان پل ارتباطی زمین با شبکه ارتباطی میان سیاره یی عمل کند. محققان سازمان ناسا پیشنهاد کرده اند آنتن های DSN هر روز به مدت ۱۲ ساعت به سمت مریخ یا دیگر سیارات مورد نظر چرخانده شوند تا امکان ارتباط بین زمین و سیاره مربوطه وجود داشته باشد. از سوی دیگر ماهواره هایی هم که در مدار سیاره مربوطه گردش می کنند باید ارتباط دوطرفه موجود را به طور ۲۴ ساعته تامین کنند. یک پایگاه ویژه یا کاوشگر هم می تواند نقش مشابه شبکه DSN برای ورود یا خروج اطلاعات از سیاره مربوطه را داشته باشد. براساس طرحی که پژوهشگران سازمان هوافضای ایالات متحده برای شبکه ارتباطی مریخ زمین پیشنهاد کرده اند، شبکه بین المللی DSN با ۶ ماهواره کوچک و یک ماهواره بزرگ به نام Marsat که با فاصله اندکی از مریخ در مدار قرار گرفته است، ارتباط برقرار خواهد کرد، ضمن اینکه ۷ ماهواره کوچک به عنوان ماهواره های پخش کننده برای فضاپیماهای سطح مریخ یا نزدیک به آن عمل خواهند کرد. ماهواره Marsat هم وظیفه دریافت داده ها از هر یک از هفت ماهواره و ارسال اطلاعات به زمین را برعهده خواهد داشت، ضمن اینکه بین زمین و سفینه های فضایی، ارتباط پیوسته یی برقرار است و ارسال اطلاعات و تصاویر از سیاره مربوطه را با پهنای باند بالا امکان پذیر می کند. سازمان ناسا اعلام کرده است که در صورت موفقیت در بخش های اولیه پروژه، تا اواسط سال ۲۰۰۹ میلادی، ماهواره های خود را در مدار مریخ نصب خواهد کرد، هرچند قبلاً هیچ تاریخی برای این کار تعیین نشده بود. ارتباطات فضایی از گذشته تاکنون به تدریج تکامل یافته است. این ارتباطات با ساختارهای نقطه به نقطه (Peertopeer)،یک بار مصرف و پرهزینه شروع شد و در نهایت قراردادی تنظیم شد که مورد تایید تمام آژانس های فضایی جهان قرار گرفت. از سال ۱۹۸۲ تاکنون با تلاش های کمیته مشاوران سیستم های داده های فضایی (CCDS) روند برقراری ارتباطات فضایی آسان تر شده است. این کمیته تاکنون با توافق آژانس های فضایی جهان برای استانداردسازی روش های ارسال اطلاعات و تبادل اطلاعات گام های مهمی برداشته است، ضمن اینکه ۱۰ سازمان فضایی بزرگ در آن عضویت دارند و بیست ودو سازمان دیگر هم با این کمیته در زمینه تکنولوژی همکاری می کنند و بیشتر از یکصد شرکت بزرگ در جهان هم با این کمیته همکاری دارند. از سوی دیگر گروهی از متخصصان آزمایشگاه JPL ناسا به سرپرستی پروفسور «وینتون سرف» و تحت نظارت سازمان CCDS، در حال فعالیت روی طراحی پروتکل جدیدی برای ارسال فایل ها در فواصل طولانی بین سیارات و فضاپیماها هستند. این پروتکل مانند پروتکل اینترنت و پروتکل کنترل انتقال داده ها (TEP) به عنوان زیربنای کلی سیستم عمل خواهد کرد. جالب اینکه پروتکل های IP و TEP نیز در دهه ۷۰ به وسیله پروفسور سرف و همکارانش طراحی شد و در حال حاضر هم به عنوان ستون فقرات شبکه اینترنت در دسترس همگان است. این پروتکل ها پیغام های ارسالی را به بسته های اطلاعاتی کوچک تر تبدیل و به مقصد موردنظر ارسال می کنند. همانطور که می دانید مهمترین عامل در طراحی یک پروتکل ارتباط فضایی، سازگار بودن آن با تاخیرهای ناشی از انتقال اطلاعات در فضا است. در واقع هدف سرف و همکارانش این است که با راه اندازی یک پروتکل ارتباطی جدید مشکلی برای کارکرد کلی شبکه ایجاد نشود. حتی در صورت از بین رفتن تعدادی از بسته های اطلاعات در حین ارسال.

ضمن اینکه این پروتکل جدید باید توانایی فیلتر کردن پارازیت های دریافتی به هنگام عبور از میلیون ها کیلومتر فضا را دارا باشد. یکی از این پروتکل های جدیدی که طراحی آن به اتمام رسیده است، پروتکل Parcel Transfer نام دارد که اطلاعات را در پایگاه ورودی هر سیاره ذخیره و سپس تقویت و ارسال می کند. این سیستم باید درخواست اطلاعاتی را هم که برای پایگاه ارسال می شود، پردازش و آن را به مقصد مربوطه ارسال کند.

نکته دیگری که کارشناسان پروژه به آن می اندیشند، ماهواره هایی است که باید در مدار مریخ نصب شوند و صدها میلیون کیلومتر با کره زمین فاصله دارند و تعمیر و عیب یابی آنها در صورت لزوم، بسیار سخت و پیچیده خواهد بود. بنابراین باید قطعات و ساختار این ماهواره ها از دیگر ماهواره هایی که نزدیک به مدار زمین در حرکتند، بسیار ایمن تر، قوی تر و باکیفیت تر باشد. نکته مهم دیگر در زمینه طراحی این شبکه این است که برخلاف فواصل زمینی که به یکدیگر نزدیک هستند، فاصله بین یک ایستگاه فضایی روی زمین و یک پایگاه فضایی دیگر در نزدیک مریخ، می تواند حدود ۳۰۰ میلیون کیلومتر و حتی بیشتر باشد. بنابراین در چنین فاصله یی ممکن است سیگنال رادیویی برای رسیدن به مقصدش چندین دقیقه در راه باشد. از سوی دیگر کارشناسان پروژه های نجومی می دانند که ایجاد اختلاف در سیستم های ارتباطی و ناوبری فضاپیماها در ماموریت های فضایی، واقعاً فاجعه بار خواهد بود و یک اختلاف کوچک در سیستم های الکترونیکی می تواند همان بلایی را که بر سر فضانوردان فضاپیمای کلمبیا در سال کارشناسان سازمان ناسا اعلام کرده اند برای ایجاد شبکه ارتباطات فضایی، برنامه های پیچیده ای برای غلبه بر مشکلات موجود دارند. به همین دلیل هم نوید ایجاد این شبکه تا پایان سال میلادی را داده اند تا در نهایت با گسترده شدن آن بتوان در گام های بعدی تا اعماق منظومه شمسی را تحت کنترل یک شبکه بین المللی همچون اینترنت داشت. هم اکنون این رویا چندان هم دور از ذهن نیست.

DTN‌

 ناسا با همکاری آژانس فضایی اروپا (ESA) شبکه ارتباط بین سیاره ای را با برخی عملکردهای مشابه اینترنت مورد آزمایش قرار داد.

در آزمایش سیستم مفهومی اینترنت بین سیاره‌ای، یکی از خدمه ایستگاه فضایی بین المللی (ISS)‌ با استفاده از لپ تاپ طراحی شده توسط ناسا موفق به راه‌اندازی یک ربات لگوی کوچک بر روی زمین شد. «سونیتا ویلیامز» فرمانده عملیات اکتشافی۳۳ در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS)، با کمک پروتکل ارتباطی DTN‌ ربات آزمایشی Mocup را در مرکز عملیات فضایی اروپا در شهر دارمشتات آلمان راه اندازی کرد. سیستم مفهومی اینترنت بین سیاره‌ای در آینده می‌تواند به برقراری ارتباط شبه اینترنتی بین زمین و ربات‌ها در سیارات دیگر از جمله مریخ مورد استفاده قرار گیرد.

فناوری شبکه ارتباطی DTN‌ دارای پروتکل Bundle است که شباهت زیادی با پروتکل اینترنت (IP)‌ دارد، اما بر خلاف پروتکل TCP/IP که برای برقراری ارتباط سراسری اینترنت مورد استفاده قرار می گیرد، شبکه DTN برای مقابله با قطع ارتباطات، ایرادات و تأخیر ارسال و دریافت سیگنال که در ارتباطات بین سیاره ای روی می دهد، استفاده می شود.

«بدری یونس» معاون مدیر ارتباطات فضایی و ناوبری ناسا تأکید کرد: شبکه ارتباطی DTN‌ می تواند در آینده توسط فضانوردان مستقر در فضاپیماها در مدار سیارات دیگر از جمله مریخ و برای راه اندازی و هدایت کاوشگرهای رباتیک مورد استفاده قرار گیرد.

 آدم های موفق، همیشه به دنبال فرصت هایی برای کمک به دیگران هستند... ،

 افراد  ناموفق همیشه می پرسند : " این کار، چه سودی برای من دارد؟ "

 تهیه کننده:

  صادق محمدی پور

http://semakan.loxblog.com

 17 اسفند 1392

مثلث برمودا-مثلث برمودا منطقه‌ای است وهم‌انگیز در شمال غربی اقيانوس اطلس ، که ادعا می‌شود صدها هواپیما و کشتی و همچنين بيش از هزار نفر به طور مرموزی در اين منطقه‌ی وحشت ناپدید شده‌اند ، بدون اینکه حتی یک جسد یا قطعه پاره‌ای از یک هواپیما یا کشتی مفقود شده ، به جا مانده باشد.

موقعیت جغرافیایی مثلث برمودا

نقشه جغرافيايی مثلث برمودا   مثلث برمودا (Bermuda Triangle) بر روی بخشی از اقیانوس اطلس در سواحل جنوب شرقی آمریکا واقع است. رأس آن نزدیک برمودا و قسمت انحنای آن از سمت پایین فلوریدا گسترش یافته و از پورتوریکو گذشته ، به طرف جنوب و شرق منحرف شده و از میان دریای سارگاسو عبور کرده و دوباره به طرف برمودا برگشته است. طول جغرافیایی در قسمت غرب مثلث برمودا ۸۰ درجه است. (بر روی خطی که شمال حقیقی و شمال مغناطیسی بر یکدیگر منطبق می‌گردند؛ در این نقطه هیچ انحرافی در قطب‌نما محاسبه نمی‌شود.)

وین سنت گادیس که مثلث برمودا را نامگذاری کرده ، آن را به صورت زیر توصیف می‌کند :

« یک خط از فلوریدا تا برمودا ، دیگری از برمودا تا پورتویکو می‌گذرد و سومین خط از میان باهاما به فلوریدا بر می‌گردد. »

مثلث برمودا نامش را در نتیجه ناپدید شدن ۶ هواپیمای نیروی دریایی ، همراه با تمام سرنشینانشان ، در پنجم دسامبر ۱۹۴۵ کسب کرد. ۵ فروند از این هواپیماها به دنبال اجرای مأموریتی عادی و آموزشی ، در منطقه مثلث ، پرواز می‌کردند که با ارسال پیامهایی عجیبی درخواست کمک کردند. هواپیمای ششم برای انجام عملیات نجات به هوا برخاست ، اما هر شش هواپیما به طرز فوق‌العاده مشکوکی مفقود شدند.

آخرین پیامهای مخابره شده‌ی آنها با برج مراقبت ، حاکی از وضعیت غیر عادی ، عدم رؤیت خشکی ، از کار افتادن قطب‌نماها یا چرخش سریع عقربه آنها و اطمینان نداشتن از موقعیتشان بود. این در حالی بود که شرایط جوی برای پرواز مساعد بود و خلبانان و دیگر سرنشینان ، افرادی با تجربه و ورزیده بودند. با وجود مدت‌ها جستجو هیچ اثری از قطعه شکسته ، لکه روغن ، آثاری از اجسام شناور ، خدمه یا تجمع مشکوکی از کوسه‌ها دیده نشد. هیچ حادثه‌ای - چه قبل و چه بعد از آن - تا این حد حیرت‌آورتر از ناپدید شدن دسته جمعی هواپیماهای مذکور نبوده است. در حوادثی مشابه در این منطقه قایق‌ها و کشتی‌هایی مفقود شده‌اند (قربانیان مثلث برمودا) ؛ در برخی موارد هم فقط خدمه و سرنشینان ناپدید گشته‌اند.

منطقه وحشت

همه روزه هواپیماهای متعددی بر فراز مثلث برمودا پرواز می‌کنند. کشتی‌های بزرگ و کوچک در آب‌های آن در حال ترددند و افراد زیادی برای بازدید به این منطقه مسافرت می‌کنند ، بدون آنکه اتفاقی بیافتد. از طرف دیگر ، در دریاها و اقیانوس‌ها در سراسر دنیا ، کشتی‌ها و هواپیماهای زیادی مفقود شده و می‌شوند؛ پس چرا فقط مثلث برمودا از بقیه مناطق تفکیک شده است. علت این است که اولا هیچ امیدی برای یافتن حتی اثر و نشانه‌ای وجود ندارد ، ثانیا در هیچ منطقه دیگر چنین ناپدید شدن‌های بی دلیل ، بی‌شمار و نامعلومی روی نداده و به این خوبی ثبت نشده است.

مشاهدات و گزارشات

- در بیشتر اتفاقات مثلث برمودا ، اکثر هواپیماها در حالی ناپدید شده‌اند که تماس رادیویی خود را با ایستگاه‌های مبدأ و مقصدشان تا آخرین لحظه حفظ کرده‌اند و یا برخی دیگر در لحظات آخر پیامهای غیر عادی مخابره کرده‌اند ، که حاکی از عدم کنترل آنان بر روی دستگاه و ابزارها بوده است و یا چرخش عقربه‌های قطب‌نما به دور خود و تغییر رنگ آسمان اطراف به زردی و مه‌آلودی - آن هم در روز صاف و آفتابی - و یا تغییراتی غیر عادی در آب‌هايی که تا لحظاتی قبل آرام بوده‌اند (بدون بیان هیچ دلیل روشنی از چگونگی این وقایع)

- این پیامها رفته رفته ضعیف‌تر و غیرقابل تشخیص‌تر شده و یا سریعا قطع شده‌اند. دقیقا مثل این که چیزی ارتباط رادیویی را قطع کرده باشد و یا چنانچه اظهار عقیده شده ، در حال دور شدن و عقب رفتن از فضا و زمان بوده و دورتر و دورتر شده‌اند. در برخی موارد گزارشات حاکی از آن بوده که نوری ناشناخته و غیر قابل تشریح رؤیت شده است. همچنین توده سیاه و تاریکی در سطح دریا ، که پس از مدتی ناپدید شده ، در جریان اتفاقات مزبور گزارش شده است.

- در مواردی هم گزارش شده که نقطه تاریک بزرگی در میان ستارگان در آسمان دیده شده که نوری متحرک از طرف زمین به آن قسمت وارد شده و سپس هر دو ناپدید شده‌اند. در تمام مدت دیده شدن تاریکی ، دستگاه‌ها و سایر ابزارهای قایق‌های ناظر از کار افتاده بودند ، که پس از رفع تاریکی آسمان ، دوباره شروع به کار کرده‌اند.

- در یک مورد هم پیامی عجیب از یک کشتی باری ژاپنی بدین مضمون دریافت گردید : « خطری همانند یک خنجر هم اکنون به سرعت می‌آید ... ما نمی‌توانیم فرار کنیم ... » ؛ در هر حال بدون اینکه مشخص شود خنجر چه بود ، کشتی ناپدید شد.

علل واقعه

یکی از علت‌های کشف شده - که در مدل آزمایشگاهی به اثبات رسیده است - در مورد وقوع زلزله و خروج گازهایی از زمین می‌باشد ، که در هنگام عبور کشتی‌ها باعث فرو رفتن کشتی به اعماق آب می‌گردد؛ ولی در مورد هواپیماهایی که از آن محل عبور کردند و ناپدید شدند خروج همین گازها از آب به سمت بالا باعث پایین کشیده شدن هواپیماها به سمت آب می‌شود که در صورت عدم کنترل ، هواپیما به داخل آب سقوط می‌کند ، ولی در مدل آزمایشی آن ، این مسأله در صورتی قابل حل است که هواپیما به این محل آشنا بوده و توانایی گرفتن دوباره ارتفاع را در صورت کم شدن ناگهانی آن داشته باشد. همچنین در مورد پیدا نشدن اجساد هواپیماها یا کشتی‌ها می‌توان گفت تعدادی از موارد ناپدید شده در اعماق دریا کشف شده است ، که نمونه‌های کشفی با نمونه‌های غرق شده کاملا تطبیق دارد.

۱- علل فرضی طبیعی

جزر و مد ناگهانی دریا در نتیجه زلزله در اعماق دریا ، وزش بادهای مخرب و اختلالات جوی ، گوی‌های آتشفشان که موجب انفجار هواپیماها می‌شود ، گرفتار آمدن در جاذبه یک گرداب یا گردباد که باعث سقوط و انهدام هواپیماها یا انحراف مسیر کشتی‌ها و مفقود شدن آنها در آب می‌شود ، قرار گرفتن تحت تأثیر نیرویی مغناطیسی و اختلالات امواج الکترومغناطیسی (ولی این دلایل توجیه قابل قبولی برای ناپدید شدن هواپیماها و کشتی‌های متعدد در یک منطقه نیست.)

۲- علل فرضی غیر طبیعی

دستگیری و ربوده شدن به وسیله زیردریایی یا بشقاب پرنده‌هایی متعلق به کراتی دیگر که برای تحقیق درباره حیات و زندگی باستان و حال ما انسان‌ها به کره زمین آمده‌اند.

یکی از عجیب‌ترین پیشنهادات در این مورد به وسیله ادگار کایس (پیشگو و روانکاو و حکیم در دهه پنجم قرن بیست) ارائه شده است. به عقیده وی قرن‌ها قبل از کشف اشعه لیزر ، بومیان سواحل اقیانوس اطلس از کریستال به عنوان یک منبع انرژی و قدرت استفاده می‌کردند. به نظر کاین نوعی نیروی شیطانی القا شده از سوی آنها ، در عمق یک مایلی در قسمت غرب اندروس غرق شده که هنوز در برخی مواقع باعث از کار انداختن ابزار و وسایل الکتریکی کشتی‌ها ، هواپیماها و در نهایت نابودی آن‌ها می‌گردد.

نظریه و توضیحات کوشچه

لارنس دیوید کوشچه - محقق دانشگاه ایالت آریزونا - در سال ۱۹۷۵ با انتشار کتابی به نام « اسرار مثلث برمودا برملا شد » اولین نظریه مخالف در این زمینه را منتشر نمود. تحقیقات وی در این کتاب شماری از اطلاعات نادرست و ناسازگار در مقاله بلیتزر را برملا نمود. وی در این کتاب به وجود ناسازگاری‌های زیادی در گزارشات بلیتزر اشاره نمود و گفته‌های وی از زبان شاهدان عینی ، افراد زنده مانده در حوادث و همچنین تمامی انسانهای درگیر را نادرست و غیر واقعی بیان نمود. وی بیان نمود که بسیاری از اطلاعات مهم در مقاله بلیتزر از قلم افتاده است و به هیچ وجه کاملا بررسی نشده است. به عنوان مثال در داستان بلیتزر در مورد مفقود شدن قایق معروفی که قصد داشت دور دنیا حرکت کند و سرنشین آن دونالد کروهرست ، بلیتزر به اسرار آمیز بودن این داستان اشاره نموده است ، در حالی که شواهد روشنی در مورد دلایل مفقود شدن وی در دسترس است و یا همچنین در مورد کشتی حمل زغال‌سنگ - که بلیتزر آن را این طور بیان نمود : کشتی مزبور سه روز پس از ترک بندری در اقیانوس اطلس مفقود شده و دیگر هیچ ردپایی از آن یافت نشد - مى‌گوید که در گزارشات واقعی ، یک کشتی با همین نام از بندری در اقیانوس آرام حرکت نموده است. همچنین کوشچه معتقد بود که درصد زیادی از حوادثی که به نام اسرار مثلث برمودا یاد شده ، کاملا خارج از منطقه مثلث برمودا اتفاق افتاده است و در اغلب موارد راه اثبات این مدعا بسیار ساده بوده است. وی با جستجو در مقالات چاپ شده در روزنامه‌های وقت و همچنین اطلاع از وضع هوای گزارش شده در آن روز توانست وجود مغایرات در داستان‌های بیان شده در مورد اسرار مثلث برمودا را برملا سازد.

نتیجه گیری‌های کوشچه 

- شمار کشتی‌ها و هواپیماهای مفقود شده در این گزارشات در مقایسه با شمار کشتی‌ها و هواپیماهای مفقود شده در دیگر مناطق اقیانوس ، به هیچ وجه زیادتر نبوده است.

- طوفان‌های استوایی و گرمسیری بسیاری در این مناطق گزارش شده است و شمار گمشدگان در این گزارشات با توجه به تعداد این طوفان‌ها نامتناسب ، عجیب یا اسرار آمیز نمی‌باشد. (بلیتزر و نویسندگان دیگر در مقالات خود اشاره‌ای به این واقعیت ننموده‌اند.)

- اعداد و ارقام بیان شده در این گزارشات و تحقیقات آشفته اغراق آمیز است. کشتی‌ها و قایق‌هایی مفقود گزارش می‌گردند که بالاخره به بندرها بازگشته بودند - البتــه با اندكی تأخیـــر - و این موضوع گزارش نشده است.

- برخی از این گزارشات در مورد مفقودین در واقع هیچگاه اتفاق نیفتاده‌اند؛ به طور مثال حادثه‌ای با عنوان سقوط هواپیما گزارش شده که مدعاست هواپیمایی مسافربری ، در سال ۱۹۳۷ از بندر دیتونا در فلوریدا در مقابل چشم صدها شاهد عینی پرواز نموده و در مثلث برمودا سقوط کرده است ، در حالی که در روزنامه‌هاى محلی آن زمان ، هیچ نوشته‌ای در اثبات این مدعا یافت نمی‌شود.

نتیجه گیری کلی کوشچه در مورد افسانه مثلث برمودا

افسانه‌ها و داستان‌هایی که به عنوان اسرار مثلث برمودا وجود دارد ، توسط نویسندگانی منتشر شده که عمدا یا سهوا با داشتن تصورات نادرست ، دلایل و مستندات ناقص و یا همچنین با پیروی از احساسات نادرست ، سعی در نوشتن آن‌ها نموده‌اند و این مقالات جعلی و تصنعی می‌باشند.

مدلین رسبورتگارف - دانشمند و محقق ایتالیایی قرن بیستم - نیز در مورد بروز حوادث غیر عادی و خارق‌العاده در این منظقه ، پس از تحقیقات زیاد به این نتیجه رسیده است که اغلب حوادث یاد شده در این منطقه تنها اغراق آمیز نشان دادن برخی حوادث عادی بوده‌ ست؛ برای مثال کشتی فرانسوی BHG3566 ، که در سال ۱۹۷۷ در این منطقه ناپدید شد ، دو روز بعد در بندر ریجسرا دیده شد و شواهد به مدت کوتاهى از گم شدن این کشتی حکایت می‌کرد ، در حالی که هنوز هم برخی نویسندگان از این حادثه با نام کشتی وحشت یاد می‌کنند و بر این باورند که این کشتی در منطقه مثلث برمودا از بین رفته است و در تسخیر ارواح می‌باشد.

گذشته و آینده برمودا

به نظر می‌رسد که این منطقه طی زمان‌های متمادی گذشته نیز در افسانه‌ها به منزله مکانی ترسناک وجود داشته و حتی خیلی قبل از تاریخ کشف آن و بعد از آن تاریخ تا صدها سال با عناوین « دریایی از مقبره‌ها » ، « مثلث شیطان » ، « مثلث مرگ » ، « دریای بدبختی » ، « گورستان آتلانتیک » نامیده می‌شده است.

شومی و بدشگونی مثلث برمودا حتی در عصر فضا نیز باعث تعجب انسان‌هایی چون کریستف کلمب و فضانوردان آپولو 13 - که یکی کاشف در زمین و دیگری در فضاست - شده است.

اینکه چرا وقایع عجیب این منطقه گزارش نمی‌شود شاید به دلیل ایجاد رعب و وحشت عمومی باشد ، و شاید هم به خاطر معلوم نبودن دلیل اصلی این وقایع ، اتفاقات مربوطه بازتاب نمی‌یابد. البته در اغلب گزارشات ارائه شده سانسورهایی وجود دارد که اصل وقایع را سرپوشیده نگه می‌دارد.

فکر می‌کردم از آسمون، باید بیاد یه روزی اون، تا آرزوم بشه تموم
یه اشتباهی کردمو، دل تو رو شکستمو، نمی‌بخشم خودمو
حالا پشیمون شدمو، می‌خوام تو باشی پیشمو، حق داری که نبخشیم

شرمندتم که ستاره داشتمو، دنبال اون می‌گشتمو
شاکی از این بودم که من، ستاره‌ای ندارم
ستاره بود تو مشتمو، تکیه می‌داد به پشتمو
احساسشو می‌کشتمو، احساستو می‌کشتم

اطلاعات:
نام آهنگ: ستاره
نام آلبوم: کما 2
خواننده: حمید عسکری
شاعر و آهنگساز: حمید عسکری
تنظیم‌کننده: نیما وارسته

دانلود موزیک ستاره ورژن جدید


دانلود فایل قدیمی با گیتار

مرکز علوم و ستاره شناسی تهران

گروهی از اخترشناسان به شواهد جدیدی دست یافته اند که اگر درست باشد، باعث می شود تا سیاره فم الحوت b که پیش از این یک سیاره مرده تصور می شد، بار دیگر به دنیای سیارات باز گردد.

این تلسکوپ فضایی هابل بود که برای نخستین بار، وجود سیاره ای فراخورشیدی به نام فم الحوت b را آشکار ساخت. اما اندکی پس از این کشف، اخترشناسان این سیاره را یک دنیا مرده اعلام کردند و آن را به عنوان یک توده خاک بی ارزش به کناری گذاشتند. اکنون ناسا ادعا کرده است که فم الحوت b به صورت یک سیاره لفافه پوش (Shrouded Planet) به این دنیا بازگشته است.

به گزارش نیوساینتیست، فم الحوت ستاره درخشان و جوانی است که تنها ۲۵ سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی حوت جنوبی قرار دارد. در اطراف این ستاره، قرصی از گرد و غبار در حال چرخش است که احتمالا از زمان شکل گیری ستاره باقی مانده است؛ مکانی که برای شکل گیری سیارات بسیار مناسب است.

در سال ۲۰۰۸ / ۱۳۸۷، اخترشناسان با استفاده از داده های تلسکوپ فضایی هابل اعلام کرده اند که یک جسم درخشان در فضای خالی موجود در این دیسک در حال گردش است؛ نشانه ای از وجود یک سیاره که مسیر خود را در میان این خاکروبه های فضایی باز کرده است. این سیاره، نخستین سیاره فراخورشیدی بود که کشف آن در نور مرئی انجام شده بود.

اما آزمایش های بعدی نشان می داد که این سیاره در بستر مرگ است. هیچ تلسکوپ دیگری از جمله تلسکوپ فضایی فروسرخ اسپیتزر نیز نتوانستند فم الحوت b را در عکس ها پیدا کنند. علاوه بر آن، داده های اصلی هابل نیز بیانگر این بود که درخشندگی سیاره شدیدا متغیر است و با توجه به موقعیتش در صفحه گرد و غبار اطراف ستاره، با سرعت زیاد غیرمنتظره ای در حال گردش است. تمام این مسائل باعث شد اخترشناسان نتیجه بگیرند که این جسم درخشان سیاره نیست، و تنها توده ای غبار سرگردان است.
اما تاین کوریه، اخترشناس دانشگاه تورنتو حاضر نبود تا با پذیرش فم الحوت به عنوان یک روح آسمانی از آن دست بکشد. گروه وی روش های تحلیلی جدیدی را برای داده های اصلی هابل به کار بردند و مشاهدات تازه ای را با استفاده از تلسکوپ سوبارو در هاوایی انجام دادند. آنها از یک روش پردازش تصویر مشابه روش گروه کشف کننده فم الحوت b استفاده کردند، که نور ستاره را فیلتر می کند و مشاهده هر سیاره ای را آسان می سازد. گروه تحقیقاتی همچنین یک روش پیشرفته تر را به کار بردند، روش فیلترسازی که هیچ نشانه ای از تغییرات درخشندگی جسم را نشان نداد.

داده های جدید همچنین نشان می داد که جسم با سرعت خاصی در حال حرکت است که مناسب یک سیاره است و نه یک توده غبار. کوریه می گوید: «صادقانه بگویم که برای ما دقیقا مشخص نیست که نویسندگان اصلی … چطور در آن زمان به چنان نتایجی رسیدند.»

کوریه و گروهش فکر می کنند بهترین توضیح این است که فم الحوت b سیاره ای است که اندکی از مشتری سنگین تر بوده، و در ابری از غبار غوطه ور است. کوریه می گوید: «فم الحوت ممکن است در لفافه ای از غبار پیچیده شده باشد، چرا که این سیاره هنوز توسط دسته ای از خرده سیارات، از اندازه یک تخته سنگ گرفته تا اندازه یک سیارک احاطه شده است.» به گفته وی وجود غبار توضیح می دهد که چرا این سیاره هنوز توسط تلسکوپ های فروسرخ فعلی قابل شناسایی نیست. وی می افزاید این احتمال وجود دارد که اجرام اطراف آن قمری باشند که در مرحله شکل گیری است.

با این وجود، نتایج کار آنها شاید به مثابه آخرین میخ تابوت نباشد؛ چرا که محققان برای اینکه بتوانند فم الحوت b را به دنیای زندگان باز گردانند، کماکان به داده های بیشتری نیاز دارند. اگر مدل جدید درست باشد، فم الحوت b یکی از بزرگ ترین دلایل شهرت خود را از دست خواهد داد: «نور سیاره به جای اینکه ناشی از خود سیاره باشد، از پوششی از غبار سرچشمه می گیرد. این بدان معناست که این جرم دیگر در زمره دنیاهایی که تصویر آنها پیش از این وجود داشته است قرار ندارد.»

همه عمرتان اینجا زندگی کرده اید اما واقعاً درمورد کهکشان راه شیری چه می دانید؟ احتمالاً می دانید که مارپیچی است که 100،000 سال نوری امتداد دارد. تصمیم گرفته ایم شما را با حقایق بیشتری درمورد این کهکشان آشنا کنیم.

1) مارپیچی مسدود شده است
احتمالاً می دانید که راه شیری کهکشانی مارپیچ و احتمالاً زیباترین نوع کهکشان است. آنها بازوهای بسیار بزرگ و باعظمتی دارند که از یک قطب مرکزی یا توده ای ستاره درخشان بیرون می آید. مارپیچ های آن ظاهری خارق العاده دارند : یک سد مستطیل شکل از ستاره ها در مرکز به جای یک کره و بازوها از دو انتهای سد پرتو می افکنند. ستاره شناسان به این سد، حائل می گویند و ما یکی از اینها را داریم. درواقع، سد ما واقعاً بزرگ است. این سد با طولی برابر با 27،000 سال نوری از اکثر سدها بزرگتر است.

2) حفره ی سیاه بسیار بزرگی با چگالی بسیار بالا در قلب آن وجود دارد
درست در قلب کهکشان یک دیو زندگی می کند : یک حفره بزرگ سیاه ( سیاه چاله ). می دانیم که به خاطر تاثیر جاذبه آنجا قرار دارد و ستاره های نزدیک مرکز کهکشان با سرعتی فوق العاده به دور آن می گردند. با سرعتی هزاران کیلومتر در ثانیه به دور مدار آن می گردند و سرعت شگفت انگیر آن شیئی که اسیرشان کرده را تسلیم خود می کند. با کمی ریاضی پایه می توان گفت که آن توده باید برای رسیدن به مقیاس کیهانی سرعت ستاره ها را به چهار میلیون برابر خورشید برساند. بااینحال در تصاویر هیچ چیز دیده نمی شود. پس چه چیز می تواند 4،000،000 برابر خورشید باشد ولی هیچ نوری از خود ساطع نکند؟
درست است، یک حفره سیاه ( سیاه چاله ). بااینکه بسیار بزرگ است اما به یاد داشته باشید که خود کهکشان 200 میلیارد برابر حجم خورشید است، به همین دلیل در واقعیت حفره سیاه در مرکز فقط یک شکاف کوچک از حجم کلی کهکشان است. و هیچ خطر سرازیر شدن در آن برای ما وجود ندارد. هر چه که باشد 250،000،000،000،000،000 کیلومتر از ما دور است. حال تصور می شود که یک حفره سیاه بسیار بزرگ با چگالی بسیار زیاد در مرکز کهکشان با خود کهکشان شکل می گیرد و در واقعیت ابرهایی که خارج آن به دلیل فرو ریختن اجرام در این سیاه چاله ایجاد می شود، بر شکل گیری ستاره ها در کهکشان تاثیر دارند. بنابراین، حفره های سیاه می توانند خطرناک باشند اما این امکان وجود دارد که تولد احتمالی خورشید—و تولد زمین به همراه آن—به کمک همین طوفانها به وجود آمده است.

3) کهکشانهای دیگر را می بلعد
کهکشان ها بزرگ هستند و توده های بسیار زیادی دارند. اگر کهکشان های کوچک دیگری از نزدیک یک کهکشان بزرگتر رد شوند، کهکشان بزرگتر می تواند ستاره ها و گازهای آن را جذب کند.
راه شیری بسیار زیباست اما وحشی هم هست. اخیراً کهکشان های زیادی را بلعیده است. کمانهای زیادی از ستارگان که به دور مرکز راه شیری می چرخند را به سمت خود کشیده است. این کهکشان ها به کهکشان ما ملحق شده و کهکشان ما بزرگتر می شود. حقیقت این است که خوردن هرچه بیشتر کهکشان های دیگر، این کهکشان را گرسنه تر می کند.

4) ما در یک محله زیبا زندگی می کنیم...
راه شیری در فضا تنها نیست. ما بخشی از یک گروه کوچک کهکشان های نزدیک هستیم که گروه محلی نامیده می شوند. البته راه شیری سنگین ترین کهکشان محل است و کهکشان آندرومدا کمی کوچکتر از آن است. کهکشان سه تکه هم مارپیچی است اما آنقدرها بزرگ نیست و درکنار تعداد زیادی کهکشان دیگر در کنار راه شیری قرار گرفته است. همه اینها کنار هم تقریباً سه جین کهکشان در گروه محلی می شوند که بیشترین کهکشان های کوچک را دارد که تشخیص آنها بسیار مشکل است.

5) ... و در حومه شهر هستیم
گروه محلی کوچک و دنج است و همه چمنشان را مرتب می زنند و خانه هایشان را رنگ می کنند. این به خاطر آن است که اگر از دورتر نگاه کنیم ما در حومه زندگی می کنیم. شهرِ بزرگ موجود در این تصویر ، خوشه ویرگو مجموعه ای بزرگ از حدود 2000 کهکشان است که خیلی از آنها به اندازه راه شیری هستند یا حتی بزرگتر از آن. این نزدیکترین خوشه بزرگ است که مرکز آن تقریباً 60 میلیون سال نوری دور است. به نظر می رسد که راه شیری از نظر گرانشی به سمت آن کشیده می شود، به عبارت دیگر، ما جزئی از آن هستیم. جرم کلی خوشه به اندازه یک کادریلیون برابر جرم خورشید است.

6) فقط می توانید 0/000003 درصد آنرا ببینید
وقتی در یک شب تاریک بیرون بروید، هزاران ستاره را در آسمان خواهید دید. اما راه شیری دویست میلیارد ستاره در خود دارد. شما فقط یک بخش خیلی خیلی کوچکی از تعداد ستاره هایی که به دور این کهکشان هستند را می بینید. درواقع، دورترین ستاره هایی که می توانید ببینید 100 سال نوری از شما فاصله دارند. بدتر اینکه، بیشتر ستاره ها آنقدر کم نور هستند که از فاصله ای نزدیک تر از آن هم دیده نمی شوند. خورشید تیره تر از آن است که از 60 سال نوری بیشتر دیده شود و خورشید در مقایسه با بیشتر ستاره ها بسیار بسیار روشن تر است. پس ستاره هایی که دور و بر خودمان می بینیم فقط قطره ای از اقیانوس راه شیری هستند.

7) 90 درصد آن نامرئی است
وقتی به حرکت ستاره ها در کهکشان خودمان نگاه می کنید، می توانید با کمی کمک گرفتن از ریاضی و فیزیک مقدار توده های کهکشان را تعیین کنید. حتی می توانید تعداد ستاره های موجود در کهکشان را حساب کرده و حجم آنها را دربیاورید. مشکل اینجاست که هیچ دو عددی با هم تطابق ندارند: ستاره ها ( و سایر چیزهای مرئی مثل گاز و گرد ) فقط 10 درصد حجم کهکشان را تشکیل می دهند. پس 90 درصد بقیه کجاست؟
هر چه که هست، حجم دارد اما نمی درخشد. به همین خاطر به آن شیء تیره می گوییم چون هیچ واژه مناسب تری برای آن پیدا نکردیم. می دانیم که حفره های تیره، ستاره های مرده، سیاره های طرد شده، گاز سرد و ... نیستند و آنچه که باقی می ماند بسیار عجیب است. اما می دانیم که واقعی است و وجود دارد. فقط نمی دانیم که چیست.

8) بازوهای مارپیچی وهم است
البته آنها به خودی خود وهم نیستند اما تعداد ستاره های موجود در بازوهای مارپیچ کهکشان ما خیلی متفاوت تر از تعداد موجود بین بازوها نیستند! بازوها مثل ترافیک شهری و مناطقی است که تراکم جمعیت بالا است. درست مثل یک ترافیک در اتوبان، ماشین ها وارد ترافیک شده و از آن خارج می شوند اما خود ترافیک تکان نمی خورد. درمورد بازوها هم ستاره هایی به آن وارد و از آن خارج می شوند اما بازوها همانجا می مانند.
باز هم مثل یک اتوبان، ابرهای دودی بزرگ می توانند در این بازوها جمع شوند که باعث می شود سقوط کنند و ستاره ها را تشکیل دهند. اکثر این ستاره ها کم نور هستند و عمر بلندی دارند به همین خاطر در آخر از بازوها بیرون می روند. اما بعضی از ستاره ها بسیار پرتراکم، داغ و روشن هستند و اطراف گاز را روشن می کنند. این ستاره ها خیلی عمر نمی کنند و قبل از اینکه بتوانند از بازوها خارج شوند می میرند. از آنجا که ابرهای گازی داخل این بازوها به این صورت روشن می شوند، همین باعث مشخص شدن بازوهای مارپیچی می شود. ما به این دلیل بازوها را می بینیم که نور در آنجا بهتر است نه به این دلیل که ستاره ها آنجا جمع می شوند.

9) به طور جدی تاب دارد
راه شیری دیسکی چاق با امتدادی برابر با 100،000 سال نوری و پهنایی برابر با چند هزار سال نوری است. تقریباً مقیاسی مثل یک جعبه DVD چهارتایی دارد. آیا تا به حال یک DVD را زیر نور خورشید رها کرده اید؟ با گرم شدن ممکن است تاب بردارد. راه شیری هم همینطور است. این دیسک احتمالاً به خاطر تاثیر گرانشی یک جفت کهکشان ماهواره ای در گردش، قابل انعطاف است. یک طرف دیسک به سمت بالا و دیگری به سمت پایین تاب دارد. اگر به تصویر کهکشان آندرومیدا دقت کنید می بینید که از سمت راست به سمت بالا و از سمت چپ به سمت پایین تاب دارد. آندرومدا هم کهکشان های ماهواره ای دارد و آن را هم درست مثل کهکشان ما تاب داده اند. البته این تاب تاثیری بر ما ندارد و فقط نکته جالبی بود درمورد کهکشان راه شیری.

10) قرار است کهکشان آندرومدا را خیلی بهتر بشناسیم
صحبت از آندرومدا شد، آیا تا به حال آنرا در آسمان دیده اید؟ با چشم غیرمسلح می توان آن را در شبی صاف و تاریک مشاهده کرد. کم نور اما بزرگ است. تقریباً هشت برابر ماه در آسمان است. اگر به نظرتان این خیلی بزرگ نمی رسد، باید بگوییم که اندازه آن برابر با دو میلیارد سال نوری است. کهکشان آندرومدا و راه شیری با سرعتی برابر با 200 کیلومتر در ثانیه به سمت هم در حرکت هستند. یادتان هست گفتیم کهکشان های بزرگ کهکشان های کوچکتر را می خورند؟ حالا وقتی دو کهکشان بزرگ به هم برخورد می کنند یک آتش بازی حسابی راه می افتد. ستاره ها از نظر فیزیکی سقوط نمی کنند، در این مقیاس خیلی کوچکتر از آن هستند. اما ابرهای گازی سقوط می کنند و همانطور که قبلاً گفتیم وقتی این ابرها سقوط کنند، ستاره ساخته می شود. به همین دلیل انفجاری از تشکیل ستاره ها صورت می گیرد که هر دو کهکشان را نورانی می کند.
در حال حاضر، گرانش متقابل هر دو کهکشان، قوس هایی عجیب و شگفت انگیز از ستاره و گاز می سازد. درست است که بسیار زیباست اما نشاندهنده یک خشونت در مقیاسی حماسی است. چند میلیارد سال طول می کشد تا بالاخره این دو کهکشان به هم برخورد کنند و یکی شوند. آنها کهکشانی بسیار عظیم خواهند ساخت. درواقع، وقتی این اتفاق بیفتد خورشید همچنان دور آن خواهد بود. آیا نسل های بعد از ما شاهد این برخورد شگرف در تاریخ کهکشان ها خواهند بود؟ فکر کردن به آن هم واقعاً جالب است. تا آن موقع این 10 نکته درمورد کهکشانی که در آن زندگی می کنید کافی به نظر می رسد. البته اگر بخواهید حقایق بیشتری در این رابطه بدانید باید مطالب بیشتری مطالعه کنید.

- خرطوم فیل در صورت فلکی قیفاووس اثر بیل اسنایدر. ستارگان جدید در اعماق توده های متمرکز غبار و گاز سازنده این خرطوم آسمانی در حال شکل گیری هستند.

- شفق قطبی بر فراز کوه هاگتووا در نروژ که توسط تامی الیاسن به ثبت رسیده است. میدان مغناطیسی زمین ذرات بادهای خورشیدی را به مناطق قطبی منتقل می کند. بیش از 80 کیلومتر بالاتر از سطح زمین، این ذرات با مولکولهای جوی برخورد کرده و باعث درخشیدن آن با رنگ سبز و قرمز می شود.

- بارش ستاره ای اثر میگوئل کلارو: این تصویر گذر زمان به نمایش ستارگانی پرداخته که بنظر در زمان گردش زمین، از میان آسمان به شکل خطی کشیده می شوند. مسیر گذر سیاره مشتری در سمت راست سایه مشخص شده است.

- مجموعه عظیمی از لکه های خورشیدی با تصویر یک جت و دنباله آن توسط دونجا زوپانیک به ثبت رسیده است.

- تصویر موزائیکی جی پی متس واینیو از صورت فلکی ماکیان به نمایش ابرهای عظیمی از گاز درخشان و خطوط غبار تاریک پرداخته است. نور این اجسام بسیار کم بوده و بدون چشم مسلح قابل مشاهده نیستند اما نوردهی دراز مدت و فیلترهای خاص آنها را با شکوه تمام به نمایش درآورده است.

- نمایش اشکال مختلف فعالیت خورشیدی از جمله یک رشته خورشیدی در سمت چپ پائین تصویر پل هائسه. خورشید در حال پیشروی به سوی اوج فعالیت خود در دوره 11 ساله فعالیت خورشیدی است که طی آن رویداهایی مانند لکه خورشیدی، جرقه های انفجاری و رشته ها بسیار رایج هستند.

- تصویر عبور یک دنباله دار از فراز پارک ملی آرچز در یوتا در جریان نمایش سالانه بارش شهابی برساووشی. توماس اوبرایان برای ثبت این تصویر از یک منبع نور مصنوعی برای نمایش و تاکید بر ساختار دارماتیک سنگ پرداخته است.

- سحابی اوریون در تصویر مایکل سیدونیو. در مرکز این سحابی ستارگان جدید در اطراف خود تابشهایی را منتشر کرده و یک گودال را در غبار ایجاد می کنند که در اثر آن گاز هیدروژن به رنگ صورتی درمی آید.

- تصویر موزائیکی چندگانه ماه که توسط دیوید کمپ بل به ثبت رسیده است. حتی تلسکوپهای دارای بزرگنمایی کم نیز فقط می توانند یک بخش کوچک از سطح ماه را در یک زمان نشان دهند از این رو تصاویر ترکیبی مانند این برای نمایش مناطق بزرگتر از سطح این همسایه زمین مورد نیاز است.

- طلوع ماه کامل در پشت کوه آلپ و صومعه سنت مایکل ایتالیا که توسط استتفانو دروسا به ثبت رسیده است.

کویر یزد.

کویر منطقه‌ای است که به دلیل موقعیت جغرافیایی (معمولاً ختم رودخانه‌ها در آن) و حرارت شدید آفتاب به نمک‌زار بدل شده باشد.

برخی کویرها قبلاً دریاچه یا دریاهایی بوده‌اند که در اثر تبخیر آب از آن‌ها به نمکزار بدل شده‌اند.

بیابان مرکزی ایران که دشت کویر نامیده می‌شد، درون خود تعداد زیادی کویر، مانند کویر درانجیر، کویر ساغند، روح مرغوم و... را جا داده است.

   اورانوس یکی از سیارات مشتری‌مانند منظومه شمسی است ، كه فاصله‌ی متوسط آن تا خورشید۲٬۸۶۹٬۶۰۰٬۰۰۰ کیلومتر بوده و ۶۳ بار از كره زمين بزرگتر است. این سیاره با چشم غیر مسلح نيز دیده می‌شود. محور حرکت وضعی آن کاملا با مدار حرکت انتقالی‌اش منطبق است. سفرهای اکتشافی به این سیاره کمتر از ده مأموریت بوده ، که شاخص‌ترین آنها مأموریت وُیجر ۲ بود (این فضاپیما در ژانویه ۱۹۸۶ به اورانوس رسید).

تاريخچه‌ی اورانوس

× افسانه شناسی

   اورانوس نام یکی از اسطوره‌های یونانی است که تجسم آسمان (و بهشت) محسوب شده و پدر کرونوس و پدربزرگ زئوس می‌باشد. وی با گایا (تجسم زمین و مادر اورانوس) همبستر شد و فرزندان متعددی از وی به دنیا آورد. گایا که از این موضوع خسته شده بود ، از کرونوس (یکی از فرزندانش) کمک خواست و آلت تناسلی اورانوس را با داس برید و به دریا افکند. بنابر افسانه‌ای که بین تاریخ‌شناسان مورد اختلاف است ، آفرودیته (الهه عشق) از عطر یا خونی به وجود آمده است که هنگام افکنده شدن آلت تناسلی اورانوس به دریا ، بلند شد.

× کشف

   سیاره‌ی اورانوس قبل از کشف ، به صورت یک ستاره در کاتالوگ جان فلاستمد (در سال ۱۶۹۰) به عنوان ستاره « ۳۴ ثور » ثبت شده بود. اخترشناس فرانسوی ، پیر لمونیر ، این سیاره را در سالهای بين بین ۱۷۵۰ تا ۱۷۶۹ دوازده بار رصد کرده بود؛ ولی توسط ویلیام هرشل و در خانه‌اش (كه اکنون موزه اخترشناسی است) - در شهر بث - در ۱۳ مارس ۱۷۸۱ رصد شد و در ۲۶ آوریل ۱۷۸۱ به عنوان دنباله‌دار گزارش شد. هرشل آن را به عنوان جرمی که در برابر ستارگان اختلاف منظر دارد گزارش داد. او اینگونه در ژورنال نوشت : « در نزدیکی زتا ثور … یا یک سحابی است یا یک دنباله‌دار ». در ۱۷ مارس نوشت : « به دنبال سحابی یا دنباله‌دار به این نتیجه رسیدم که دنباله‌دار است ، زیرا جایش را تغییر می‌دهد. » و حتی هنگامی که این جرم را به عنوان کشف به انجمن سلطنتی گزارش می‌داد باز براین باور بود که دنباله‌دار است و این عقیده را داشت تا زمانی که به طور مطلق اثبات شد که اورانوس یک سیاره است.

   هرشل در ۲۳ آوریل به ستاره‌شناس سلطنتی نویل ماسکلین نگاشت : « من نمی دانم چه باید صدایش کرد؛ شاید بتوان آن را سیاره نامید. »

   اورانوس توسط ویلیام هرشل و در ۱۳ مارس ۱۷۸۱ به عنوان دنباله‌دار کشف شد و نام آن توسط جان بوده پیشنهاد گردید.

× وجه تسمیه

   اورانوس واژه‌ای است یونانی به معنای آسمان ، كه البته خدایگان آسمان نیز در میان یونانیان به همین نام خوانده می‌شد. در زبان غربیان ، از ميان سیارات هشگانه ، اورانوس تنها سیاره‌ای است که نام خود را از افسانه‌های یونانی برگرفته است (نام سيارات ديگر از افسانه‌های رومی گرفته شده است).

خواص فیزیکی

   محور چرخش اورانوس حدود ۹۸ درجه نسبت به صفحه‌ی مدار سیاره به دور خورشید انحراف دارد؛ بنابراین اورانوس بر خلاف سایر سیاره‌ها ، روی محوری تقریبا افقی می‌چرخد. انحراف محور اورانوس تأثیر زیادی بر روی قطب‌های آن گذاشته و باعث می‌شود که هر قطب در يک دوره تناوب مداری که ۸۴ سال زمینی طول می‌کشد ، ۴۲ سال را در روشنایی و ۴۲ سال دیگر را در تاریکی بگذراند. به هر حال ، اورانوس به قدری از خورشید دور است که تفاوت دما در قطب‌ها ، در طول تابستان و زمستان فقط ۲ درجه‌ی سانتیگراد (۳.۶ درجه‌ی فارنهایت) است.

   اورانوس سومین سیاره‌ی بزرگ منظومه شمسی بوده و بزرگی آن ۴ برابر زمین است. دوره تناوب مداری این سیاره ۸۴ سال زمینی بوده و بعد از نپتون و پلوتون ، طولانی‌ترین مدار را دارد.

   جرم اورانوس ۱۴.۵ برابر جرم زمین و یک بیستم جرم مشتری (بزرگترین سیاره منظومه شمسی) می‌باشد. میانگین چگالی اورانوس ۱.۲۷ گرم در هر سانتیمتر مکعب یا ۰.۲۴ چگالی متوسط زمین است (این مقدار معادل ۱.۲۵ برابر چگالی آب می‌باشد). نیروی گرانش این سیاره ۹۰ درصد نیروی گرانش زمین است؛ به این معنا که اگر جسمی در زمین ۱۰۰ گرم وزن داشته باشد ، در اورانوس ۹۰ گرم وزن خواهد داشت. حجم سياره ۵۲ برابر حجم زمین بوده و به دلیل گازی بودن و چرخش سریع ، قطر استوایی آن در حدود ۲ درصد بیشتر از قطر قطبی آن است.

   مشتری معمولا چهارمین شیء درخشان آسمان می‌باشد (بعد از خورشید ، ماه و سياره زهره)؛ البته گهگاهی مريخ درخشان‌تر از مشتری به نظر می‌آید.

   جرم مشتری ۲.۵ بار از مجموع جرم سیارات منظومه شمسی بیشتر است. جرم مشتری ۳۱۸ بار بیش‌تر از جرم زمین می‌باشد و قطر آن ۱۱ برابر قطر زمین است. مشتری می‌تواند ۱۳۰۰ زمین را در خود جای دهد. میانگین فاصله‌ی آن از خورشید در حدود ۷۷۸ میلیون و ۵۰۰ هزار کیلومتر می‌باشد (یعنی بیشتر از ۵ برابر فاصله زمین از خورشید). ستاره‌شناسان با تلسکوپ‌های مستقر در زمین و ماهواره‌هايی که در مدار زمین می‌گردند ، به مطالعه مشتری می‌پردازند. ایالات متحده تاکنون ۶ فضاپیمای بدون سرنشین را به مشتری فرستاده است. در ژوئیه ۱۹۹۴، هنگامی که ۲۱ تکه از دنباله‌دار شومیکر-لوی ۹ با اتمسفر سیاره‌ی مشتری برخورد نمود ، ستاره‌شناسان شاهد رویدادی بسیار تماشايی بودند. این برخورد باعث انفجارهای مهیبی شد که بعضی از آن‌ها قطری بزرگتر از قطر زمین داشت.

سياره كوتوله اريس

   سیاره كوتوله تعبیری است که در سال ۲۰۰۶ ميلادی ، اتحادیه بین‌المللی اخترشناسی - که مرجع رسمی برای نو آوردن زبان‌زدها و واژه‌های مربوط به اخترشناسی است - به هر جرم آسمانی داده ، كه در منظومه شمسی واقع بوده و دارای ۴ ویژگی زیر است :

   ۱- در مداری مخصوص به دور خورشيد می‌گردد.

   ۲- دارای جرمی است که به آن توان گرانشی می‌دهد و باعث می‌شود كه شکل نسبتا گرد و همسان داشته باشد.

   ۳- اجرامی را که در همسایگی مدارش هستند ، تمیز نکرده است.

   ۴- قمر یک سیاره‌ی ديگر نیست.

   به اين ترتيب پلوتو ، سدنا و زنا (كه حالا ديگر اريس خوانده می‌شود) جزء سيارات كوتوله محسوب می‌شوند و قرار بر آن است كه پلوتو و ساير اجرام نسبتا بزرگ در كمربند كوئيپر ، از اين پس وارد فهرست سياره‌ها نشوند؛ بنابراين فهرست سيارات منظومه شمسی تثبيت شده و به هشت سياره تقليل يافته است.

ليست سيارات كوتوله در منظومه شمسی

   صورت فلکی یا پیکر آسمانی مجموعه‌ای از ستاره‌ها می‌باشد که از زمین به شکل خاصی تشبیه شده و نامگذاری شده است. در واقعیت سه بعدی ، ستارگان یک پیکر آسمانی لزوما به هم نزدیک نیستند و ربطی به هم ندارند؛ و قرار دادن آنها در یک مجموعه صرفا به خاطر نزدیکی ظاهری آنها از دیدگاه زمینی است. دسته‌بندی ظاهری ستارگان به صورت پیکرهای آسمانی از نظر نشانی‌دهی و تهیه نقشه‌های آسان‌فهم آسمان مفید است. مطالعات باستان‌شناسی نشان می‌دهد که نگاره‏های نقاشی شده بر روی دیوارهای غار لاسکو - در جنوب فرانسه - حاوی نشانه‌های نجومی است. گمان می‌رود خوشه ستاره‌ای پروین در کنار خوشه قلائص (صورت فلکی گاو) بر روی این نگاره‌ها نمایش

نگاره سنگی در غار لاسكو

داده شده است. شاید انسان‌های دوران پارینه‌‏سنگی (۳۰٬۰۰۰ تا ۲۶٬۰۰۰ سال پیش از میلاد) نخستین کسانی بودند که چهار جهت اصلی را تشخیص دادند. در اواخر دوره پارینه‌سنگی (۲۰٬۰۰۰ تا ۱۶۰۰۰ سال پیش از میلاد) در فرانسه هنر ساخت ابزارهای سنگی به اوج خود رسید و در آن هنگام اندیشه نخستین صورت‌های فلکی پایه‌گذاری شد. این را در آثار باقیماندهٔ نقش‌های درون غارهای این دوران می‌توان یافت. در دره میرملاس و همیان در شمال کوهدشت لرستان نیز پناهگاه‌هایی از این دوران وجود دارند. در این پناهگاه‌ها نقش‌های رنگ‌دار زیادی است. حدود ۱۶٬۰۰۰ تا ۸٬۰۰۰ سال پیش از میلاد ، کم‌کم اسامی گروه‌های ستاره‌ای (صورت فلکی) به سه دسته‌ی نمادین تغییر کرد. دنیای پایینی ، میانی و بالایی. حدود ۱۰٬۰۰۰ سال پیش از میلاد ، عصر یخبندان در اروپا به پایان رسید. با گرم شدن زمين ، علفزارها و دشت‌های اروپا جای خود را به جنگل‌ها دادند و دوران نوسنگی آغاز شد. در این دوره ، انسان‌ها به جای شکار و جمع‌آوری غذا به کشاورزی و تولید غذا می‌پرداختند. از این رو نیاز آن‌ها به وضعیت آب و هوا ، و دانستن فصل‌ها بیشتر شد. به این ترتیب به مسیر سالانه خورشید در آسمان توجه بیشتری کردند. می‌توان گفت حدود ۵٬۶۰۰ سال پیش از میلاد ، چهار صورت ‏فلکی در آسمان شکل گرفته بودند : دو پیکر ، سنبله ، قوس و ماهی. اين چهار صورت فلكی نمایانگر نقاط اعتدال و انقلاب‌های آن زمان بودند و مبنای صورت‌های فلکی منطقةالبروجی امروزی شدند.

۸۸ صورت فلکی امروزی

   آبمار - آتشدان - ارابه‌ران - اژدها - اسب بالدار - اسب کوچک - اسکنه - آفتاب‌پرست - بادبان - بزغاله - برساووش - بره - پیاله - پیکان - تاج جنوبی - تاج شمالی - تازی‌ها - ترازو - تک‌شاخ - تلسکوپ - تلمبه - تور - توکان - جوی - چلپاسه - چلیپا - خرچنگ - خرس بزرگ - خرس کوچک - خرگوش - درنا - دلفین - دلو - دو پرگار - دو پیکر - دوشیزه - ذات‌الکرسی - روباهک - زانوزده - زرافه - زن برزنجیر - ساعت - سپر - سکستان - سگ بزرگ - سگ کوچک - سنگ‌تراش - سه‌پایه - سه‌سو - سیاه‌گوش - سیمرغ - شاه‌تخته - شکارچی - شلیاق - شیر - شیر کوچک - طاووس - عقاب - قطب‌نما - قنطورس - قیفاووس - کبوتر - کژدم - کشتیدم - کلاغ - کمان - کوره - کوهمیز - گاو - گاوران - گرگ - گونیا - گیسو - مار - مار باریک - مارافسای - ماکیان - ماهی - ماهی پرنده - ماهی جنوب - ماهی زرین - مثلث جنوبی - مرغ بهشتی - مگس جنوبی - میکروسکوپ - نهنگ - هشتک - هندی

پیکرهای دوازده‌گانه

   بروج فلکی دوازده گانه به ترتیب (از فروردین تا اسفند) به صورت زير می‌باشند :

• نامهای فارسی : گوسفند (بره) - گاو - دو پیکر (زُروان) - خرچنگ (چنگار) - شیر (شیر اختر) - آناهیتا (دوشیزه یا خوشه) - ترازو - کژدم (گزدم) - کمان (کماندار ، آرش یا آرش گمانگیر) - کُریشک (بزغاله ، بز یا بز دريايی) - بُرز (آبکش) - دو ماهی (ماهی).

• نامهای عربی : حمل - ثور - جوزا (توأمان) - سرطان - أسد - سنبلة (عذراء) - میزان - عقرب - قوس (رامی) - جدی - دلو (ساکب الماء) - حوت (سمکة الشمالیة).

صورت فلكی دب اکبر

   بدون شک يکی از مشهورترين مجموعه ستاره‌های درون آسمان ، هفت ستاره‌ی صورت فلكی دب اکبر (Ursa Major) هستند ، که با هم دُم و قسمت پايين‌تنه‌ی يک خرس را تشکيل می‌دهند (بقيه اين خرس توسط ستاره‌های کم نورتر کامل می‌شود). دب اکبر سومین صورت فلکی بزرگ آسمان است. در اسطوره‌های یونان خرس بزرگ دارای دو شخصیت است : یکی به عنوان معشوقه‌ی Zeus و Adrasteia که Callisto نام داشت و دیگری به عنوان درختی که از زیوس - در هنگام کودکی - نگهداری کرد. داستان‌های بسیاری در مورد چگونگی تبدیل شدن Callisto به خرس بزرگ وجود دارد که ما به یکی از آنها می‌پردازیم. معمولا Callisto را دختر شاه آرکاد (قسمتی در یونان) - که Lycaon نام داشت - می‌دانند؛ ولی در یک داستان دیگر او را دختر پسر این شاه (Ceteus) می‌دانند. در این نسخه او Ceteus، صورت فلکی هرکول است ، که زانو زده و دست خود را به سمت خدا دراز کرده و به او التماس می‌کند تا دخترش را به خرس تبديل كند. Callisto عضو و پیرو الهه‌ی ماه و شکار (Artemis) شد. او مانند Artemis لباس می‌پوشید و موهای خود را می‌بست ، و خیلی زود به عنوان شکارچی محبوب و همراه Artemis شناخته شد. او قسم پاکدامنی و نجابت را برای Artemis خورد. یک روز وقتی Callisto در بیشه ، زیر سایه یک درخت دراز کشیده بود ، زیوس تغییر شکل داد و به او نزدیک شد. زیوس خود را به شکل Artemis درآورد و Callisto را بغل کرد. قبل از اینکه دختر از وحشت کاری انجام دهد ، خود را به شکل واقعی برگرداند و به او تجاوز کرد.

   یک روز گرم وقتی که گروه شکار به نزدیکی رودی رسیدند ، تصمیم به شکار گرفتند و Artemis لباس‌هایش را درآورد و بقیه را به رودخانه راهنمایی کرد. Callisto نيز در کمال بی‌میلی لباس‌هایش را درآورد و شکم برآمده‌ی او - که نشانه حاملگی بود - نمایان شد. Artemis او را رسوا کرد و از گروه خود اخراج کرد. بدترین زمان موقعی بود که او پسری به نام Arcas به دنیا آورد. هرا (Hera) ، همسر زیوس ، که شوهر خود را می‌شناخت و این مسأله را فهمیده بود تصمیم گرفت که انتقام بگیرد. هرا موهای Callisto را گرفت و روی زمین کشید. بعد از آن ، روی دست‌ها و پاهای Callisto ، موهای سیاه شروع به جوانه زدن کرد و دست‌ها و پاهای او به شکل پنجه درآمدند و در آخر به شکل یک خرس درآمد. برای ۱۵ سال او در جنگل زندگی کرد (او به شکل خرس بود ولی مغز انسان داشت). روزی گروهی را مشغول شکار دید و پسر خود Arcas را بین آنها تشخیص داد. او سعی کرد به پسرش نزدیک شود ولی Arcas ترسید و سعی کرد که خرس را متواری کند ولی در همان هنگام زیوس یک گردباد فرستاد که هر دوی آنها را به آسمان برد (Callisto را به دب اکبر و Arcas را به صورت فلکی Boötes تبدیل کرد).

صورت فلكی اریون

   اريون (Orion) يکی از شناخته شده‌ترين صورت‌های فلکی است. حتی کسانی که ستــاره‌شناس نيستند به راحتی می‌تواننــد آن را پيــدا کنند. طبق افســـانه‌ی ihd یونــانی ، اریون پسر Poseidon (خدای دريا) و Euryale (دختر شاه Crete) بود. خدای دريا به او قدرت داد تا بتواند بر روی آب راه برود. در اديسه‌ی هومر او را يک شکارچی بزرگ - که با يک چماق برنزی مسلح است - توصيف کرده است. در آسمان دو صورت فلکی سگ بزرگ و سگ کوجک (Canis Major & Canis Minor) او را تعقيب می‌کنند. در جزيره‌ی Chios ، اريون سعی در عشق‌بازی با Merope (دختر شاه Oenopion) داشت ، ولی موفق نشد. يک شب وقتی که Merope شراب نوشيده بود سعی کرد که او را بدزدد. برای تنبيه او شاه دستور داد که چشمهای او را در بياورند و او را از جزيره بيـــرون کنند. او به سمت شمــال به طرف جزيـــره‌ی Lemnos به راه افتـــاد و در آن جزيــره ، Hephaestus يکی از دستيارهای خود (Cedalion) را به او داد تا نقش چشــم او را بازی کند. او به طـــرف شرق - جايی که خورشيد طلوع می‌کند - حرکت کرد ، به اميد اينکه طبق گفته یکی از خدایان ، چشمهای او شفا پيدا کند؛ كه البتــه با طلوع خورشيد چشمهای او به طرز معجزه‌آسايی خوب شد. اریون با ستـــاره‌های Pleiades (خوشه پروین) که در صورت فلکی گاو نر قرار دارند مرتبط است.Pleiades هفت خواهر بودند که دختر Atlas و Pleione می‌باشند. طبق یک داستان ، اریون عاشق Pleiades شد و آنها را تعقیب کرد. زیوس آنها را دزدید و در آسمان قرار داد (جایی که هر شب اریون به دنبال آنهاست).

   داستان مرگ اریون بسيار متضاد هست. Aratus , Eratosthenes و Hyginus عقیده داشتند که عقرب در این داستان نقشی داشته است. روزی اریون لاف زد که بزرگ‌ترین شکارچی است و این خبــر به گــوش خـــدای شــکار (Artemis) و مادر الهه‌ی شکار (Leto) رسید. او می‌گفت که می‌تواند هر غولی را بر روی زمین بکشد. از این حرف ، زمین شروع به لرزیدن کرد و شکافی در زمین ظاهر شد و از این شکاف يک عقرب (صورت فلکی Scorpius و یا کژدم) بیرون آمد و اریون را نیش زد. ولی طبق گفته Aratus ، اریون سعی داشت الهه ماه و شکار را بدزدد و این الهه باعث لرزش زمین و بیرون آمدن عقرب شد. طبق گفته Ovid ، اریون هنگام نجات Leto از دست این عقرب کشته شد. در این داستان‌ها اریون و عقرب در دو حهت مخالف در آسمان قرار دارند و زمانی که عقرب در شرق طلوع می‌کند ، اریون به غرب فرار می‌کند. اریون بیچاره هنوز از گزیده شدن توسط عقرب می‌ترسد.

آیا می‌توان در یک شب ، تمام صورت‌های فلکی را مشاهده کرد؟

   جواب اين سؤال منفی است؛ زيرا :

   ۱- به دلیل نور شدید خورشید ، تعدادی از آنها در روشنایی روز قرار گرفته و قابل مشاهده نمی‌باشند. برای دیدن این صورت‌های فلكی باید چند ماه صبر کرد ، تا در نتیجه‌ی چرخش زمين به دور خورشید ، خورشيد از آن منطقه‌ی آسمان دور شود.

   ۲- در هر لحظه تنها نیمی از کره‌ی آسمان در بالای افق قرار دارد؛ یعنی در هر لحظه نیمی از ۸۸ صورت فلکی قابل مشاهده هستند. بعد از گذشت هر ساعتی بعداز غروب خورشید ، در سمت شرق صورت‌های فلکی جدید ظاهر می‌شوند و صورت‌های فلکی دیگری هم در سمت غرب غروب کرده و ناپدید می‌شوند؛ و این داستان ادامه دارد تا زمان طلوع خورشید در شرق آسمان (البته این مسأله در مورد صورت‌های فلکی حول قطبی مصداق ندارد).

   ۳- با توجه به مکان شما در روی کره زمین همواره تعداد مشخصی صورت فلکی قابل مشاهده است و هر چقدر هم صبر کنید نمی‌توانید تعدادی را ببینید. یعنی بعضی از صورت‌های فلکی از افق مکان شما هرگز طلوع و غروب نمی‌کنند. برای دیدن این صورت‌های فلکی باید به مناطق جنوبی‌تر کره زمین - برای مثال : منطقه استوا - سفر کنید. برای مشخص کردن آن دسته از صورت‌های فلکی که از منطقه شما قابل مشاهده نیستند (اگر در نیمکره شمالی زمین ساکن هستید) عرض جغرافیایی محلتان را از عدد ۹۰ کم کنید. ستاره‌هایی که میل آنها از این مقدار منفی‌تر (کوچک‌تر) است ، از مکان شما قابل مشاهده نخواهند بود. بدین طریق به کمک یک نقشه‌ی ستاره‌ای کل آسمان می‌توانید نام صورت‌های فلکی غیر قابل مشاهده از مکانتان را پیدا کنید.

   شاید در آینده انجمن جهانی اخترشناسی ، سدنا را یک سياره كوتوله به شمار آورد. هم اکنون سدنا یک نمایندهٔ افزوده شده به گروه سيارات كوتوله است.

   سدنا در فرهنگ اسكيمو به معنای « الهه درياها » می‌باشد.

مدار سدنا

   سدنا مداری غیر عادی دارد ، که اوج آن بارها دورتر از بیرونی‌ترین مرز کمربند کویپر است. فاصله‌ی این جرم فرانپتونی از خورشید ، بیش از دو برابر فاصله‌ی پلوتون از خورشید است (تاکنون تصور می‌شد كه پلوتون دورافتاده‌ترین سیاره‌ی منظومه شمسی می‌باشد). جرم سدنا حداقل به اندازه پلوتون است. فاصله متوسط سیاره نپتون و پلوتون از خورشید ، به ترتیب ۳۰.۱ و ۳۹.۵ برابر فاصله‌ی متوسط زمين از خورشید بوده ، که خود به بیش از ۱۵۰ میلیون کیلومتر می‌رسد و آن را یک واحد اخترشناسی (AU) می‌نامند. سدنا ده هزار و پانصد سال ، يک بار گردش در مدار خود را تكميل می‌كند. این سياره بزرگترین جرم آسمانی است که از زمان اکتشاف نپتون - در سال ۱۸۴۶ - در مدار خورشید کشف می‌شود. هنوز جزئیات کاملی در مورد این جرم آسمانی در دست نیست؛ اما مشخص شده است که در مداری نامتعارف گردش می‌کند و فاصله آن با خورشید هرگز کمتر از فاصله نپتون با مرکز منظومه شمسی نمی‌شود و بخش اعظم مدار آن در فاصله‌ای دورتر از سیاره پلوتون قرار دارد.

جنس و اندازه

   به گفته اخترشناسان ، کمابیش مشخص است که سياره سدنا از یخ و توده‌های سنگ تشکیل یافته است. به دلیل خاصیت این جرم در انعکاس نور ، اندازه‌گیری آن با خطای قابل توجهی همراه بوده و هنوز ابعاد واقعی آن مشخص نشده است.

دما

   تصور می‌شود كه سدنا سردترين جرم منظومه شمسی باشد ، به طوری كه درجه حرارت آن هرگز از ۲۴۰- درجه سلسيوس تجاوز نمی‌كند.

حلقه‌ها

   حلقه‌های نپتون در فاصله ۴۰۰۰۰ تا ۶۳۰۰۰ کیلومتری (۲۵۰۰۰ تا ۳۹۰۰۰ مایلی) نپتون گسترده شده‌اند. این حلقه‌ها بسیار تیره هستند. یکی از آنها عریض و سه حلقه‌ی دیگر باریک می‌باشند. نام حلقه‌های آدامز و لووریه از نام دو ستاره‌شناسی که وجود و موقعیت سیاره نپتون را پیش‌بینی کرده بودند ، گرفته شده است. نام حلقه‌ی گاله از نام ستاره‌شناس آلمانی ، یوهان گاله (۱۹۱۰-۱۸۱۲) - که نپتون را کشف نمود - گرفته شده است. کاوشگر فضایی وُیجر ۲ ، انبوهی از مواد حلقوی در حلقه آدامز کشف نمود که ستاره‌شناسان هنوز توضیحی برای وجود آنها نیافته‌اند.

   در مدتی کمتر از ۱۰۰ میلیون سال ، قمر تریتون وارد محدوده‌ی روش نپتون (کوتاهترین فاصله از یک جسم اصلی ، که در آن یک جسم تابع می‌تواند بدون آنکه توسط نیروهای جاذبه متلاشی شود ، دور بزند) خواهد شد. نیروهای کششی می‌توانند قمرهایی را که در این محدوده قرار دارند ، بسته به نوع مواد تشکیل‌دهنده ، متلاشی کنند. احتمال دارد تریتون به سنگریزه‌هایی تبدیل شده و حلقه‌ای زیبا به دور نپتون تشکیل دهد.

   بهرام یا مریخ بر اساس فاصله از خورشيد ، چهارمین سیاره در منظومه خورشيدی است که در مداری طویل‌تر از زمين و با سرعتی کمتر از زمین حرکت می‌کند. هر بار چرخش مريخ به دور خورشید ، ۶۸۷ روز زمینی طول می‌کشد (شب و روز کمی طولانی‌تر از کره زمین دارد).

   بزرگی مريخ حدودا نصف زمین است و قطر آن ۶۷۹۰ کیلومتر می‌باشد (مقایسه کنید با قطر زمین : ۱۲۷۵۶ کیلومتر).

   جو سياره مريخ سرخ فام است و در آسمان شب از زمین نیز سرخی آن دیده می‌شود. اين سياره دارای دو قمر کوچک به نامهای فوبوس و دِیموس می‌باشد که شکلی نامنظم دارند. این دو قمر احتمالا شهاب‌سنگ‌هایی هستند که در مدار مريخ به دام افتاده‌اند. اگر شخصی در کره مریخ باشد مشاهده خواهد کرد که فوبوس ، در یک روز ، سه بار طلوع و غروب می‌کند. دیموس نصف فوبوس بوده و چنانچه از مریخ به آن نگاه کنیم شبیه به یک ستاره خواهد بود تا یک قمر.

   مساحت سطح مريخ برابر با مساحت خشکی‌های روی زمین است. اين سياره همانند زمین ، یخ‌های قطبی ، دره‌های عمیق ، کوه ، غبار ، طوفان و ... دارد. در دشت‌های آن مانند كره ماه ، گودال‌هایی حاصل از برخورد سنگ‌های آسمانی دیده می‌شود. با وجود اندازه کوچکش ، بلندترین قله‌ی منظومه شمسی یعنی کوه المپوس و بزرگترین دره‌ی منظومه شمسی در این سیاره پیدا شده است. فرسوده بودن بیشتر دهانه‌های برخوردی سیاره مريخ ، نشان دهندهٔ فعالیت‌های زیاد زمین‌شناختی در این سیاره است.

   روزهای مريخ ۲۴ ساعت و ۳۷ دقیقه طول می‌کشد. از آن‌جا که محور اين سیاره همانند زمین ۲۴ درجه کج است ، در این سیاره نیز فصل‌های سال وجود دارند؛ اما هر سال مريخی تقریبا دو برابر سال زمینی (یعنی ۶۷۸ روز زمينی) طول می‌کشد.

ویژگی‌های فیزیکی

   مریخ شعاعی در حدود نصف شعاع زمین داشته و نيز از زمین کم چگال تر است (حجمی برابر ۱۵٪ و جرمی برابر ۱۱٪ زمین دارد). مساحت سطح آن تنها اندکی کمتر از مجموع سطوح خشکی‌های زمین است. مریخ نسبت به عطارد بزرگتر و دارای جرم بیشتر بوده و در نتیجه چگال‌تر است. این موضوع سبب شده است نیروی گرانش بیشتری در سطح عطارد وجود داشته باشد.

   مریخ از نظر اندازه ، جرم و جاذبه سطح ، حالتی بین زمین و ماه دارد؛ کره ماه قطری برابر نصف قطر مریخ دارد ، در حالی که قطر زمین دو برابر قطر مریخ است. زمین دارای جرمی در حدود ده برابر جرم مریخ است ، در حالیکه جرم ماه ده برابر کمتر از مریخ است.

اشکال سطحی مریخ از فاصله دور

   چون یک ستاره‌شناس بایستی از میان جو ، سیمای مریخ را نظاره کند ، معمولا سیمای مذکور به وضوح دیده نمی‌شود. یک تلسکوپ کوچک ، ویژگی‌های اصلی سطح ، کلاهک‌های قطبی سفید ، نواحی نارنجی متمایل به قرمز و سطوح تاریک‌تر را نشان می‌دهد. اشکال سطحی قابل رؤیت روی مریخ ، در مقابل رنگ نارنجی متمایل به قرمز بقیه سطح ، ظاهرا سطوح خاکستری متمایل به سبز تیره هستند. این سبزی تولید شده ناشی از خطای بینایی است که تباین بین سطوح نورانی و تاریک منشأ آن هستند.

   نواحی تاریک واقعا سبز نیستند؛ آنها در واقع قرمز با شدت خیلی زیاد و در ناحیه قرمز طیف می‌باشند. نواحی نارنجی و زرد قهوه‌ای تقریبا ۷۰ درصد سطح مریخ را تشکیل می‌دهند. آنها ظاهری متمایل به قرمز را به مریخ می‌دهند.

   نپتون از لحاظ اندازه و ساختار شبیه به سیاره‌ی همسایه‌اش ، اورانوس ، می‌باشد. جو آن به خاطر وجود مقادير زيادی گاز متان ، آبی رنگ و درخشان است. شکل‌های ابر مانند متعدی روی اين سیاره وجود دارند ، که مهمترین آنها لکه سیاه بزرگ نام دارد؛ این لکه ، مجموعه طوفانی عظیمی به بزرگی کره زمین است.

   قطر نپتون در منطقه استوایی ۴۹،۵۲۸ کیلومتر (تقریبا ۴ برابر قطر زمین) است. این سیاره ۱۷ برابر سياره زمين وزن دارد ، اما چگالی آن از چگالی زمین کمتر است.

   نپتون ۱۳ قمر و چندین حلقه دارد. اين سياره در مداری بیضی شکل به دور خورشيد در گردش است. میانگین فاصله‌ی آن از خورشید حدود ۴،۴۹۵،۰۶۰،۰۰۰ کیلومتر می‌باشد. یک سال در این سیاره ، معادل ۱۶۵ سال زمینی است. نپتون علاوه بر گردش مداری ، دارای گردش وضعی - حول محور فرضی عمودی خود - نیز می‌باشد. زاویه‌ی انحراف محور این سیاره ۲۸ درجه است. یک دور گردش وضعی این سیاره ، در مدت زمان ۱۶ ساعت و ۷ دقیقه انجام می‌گیرد.

   سیاره نپتون ، در بین سال‌های ۱۷۹۰ تا ۱۸۴۰ ميلادی ، بر اثر اختلالاتی که در مدار اورانوس مشاهده گرديد ، كشف شد.

ویژگی‌ها

   سیاره نپتون را معمولا به رنگ آبی می‌شناسند؛ رنگ آبی سياره به اين دليل است که گاز متان موجود در جو ، رنگ سرخ را جذب کرده و آبی حاصل از طیف نوری خورشید را باز می‌تاباند.

   اين سياره از نظر ساختاری بسیار شبیه به سایر سیارات گازی - به خصوص اورانوس - است . تفاوتی که در ساختار سیاراتی مانند اورانوس و نپتون دیده می‌شود ، عدم حضور هیدروژن فلزی مایع است ، که در عوض آن به یک ساختار متراکم آب‌مانندی در اطراف هسته می‌رسیم. لایه‌ی بیرونی‌تر نپتون متشکل از هیدروژن ملکولی مایع و هلیوم مایع است.

   اتمسفر و جو نپتون آبی رنگ است و درصد بازتابش بالايی دارد ، که حاکی از وجود یک جو غلیظ است. بر طبق تحقیقات ، حضور مقادیری متان نیز در این سیاره تأیید شده است. به طور كلی ترکیبات جو این سیاره به مانند سایر سیارات غول‌پیکر گازی شامل ۸۰ تا ۸۵ درصد هیدروژن و ۱۵ تا ۱۹ درصد هلیوم می‌باشد.

   تقریبا ۱۶۵ سال طول می‌کشد تا نپتون یک بار به دور خورشید بگردد. بنابراین از زمان کشف آن (در سال ۱۸۶۴) تاکنون (سال ۲۰۱۱) تقريبا یک بار به دور خورشید گشته است.

   دوره تناوب چرخشی نپتون ۱۷ ساعت و ۵۰ دقیقه است. سرعت گریز از جاذبه‌ی آن نیز چیزی در حدود ۲۳ کیلومتر بر ثانیه می‌باشد. اين سياره دارای دو قمر بزرگ به نامهای نيراید و تریتون بوده و تعداد بسیار زیادی قمرکوچک دارد.

   پیش از این انتظار می‌رفت که نپتون از نظر جوی آرامتر از اورانوس باشد ، ولی وُیجر ۲ نشان داد که بادهای نپتون بسیار بسیار شدید هستند؛ سرعت این بادها به ۶۴۰ کیلومتر در ساعت می‌رسد.

   زُحَل يا كيوان پس از مشتری ، دومین سیاره‌ی بزرگ منظومه شمسی ماست و بر اساس فاصله از خورشيد ششمین سیاره می‌باشد. زحل یک گلوله‌ی گازی غول‌پیکر است و چگالی‌اش بسیار کم می‌باشد ، به طوری که اگر در آب بیافتد روی آب شناور می‌ماند. یک روز کامل در زحل برابر ۱۰ ساعت و ۳۹ دقیقه در زمین می‌باشد ، ولی یک سال آن ۲۹.۵ برابر سال زمینی است. از آنجایی که مدار استوایی زحل تقریبا همانند زمين در ۲۷ درجه می‌باشد ، تغییرات زاویه‌ی سیاره نسبت به خورشید شبیه به زمین بوده و همانند زمين دارای چهار فصل است. جنس اين سیاره همانند مشتری از گاز بوده و بیشترین گازی که در جو آن موجود است هیدروژن می‌باشد (در جو زحل مقداری کمی هم هلیوم و متان وجود دارد). جرم حجمی سیاره زحل از آب کمتر بوده و از این لحاظ در نوع خود در میان دیگر سیارات منظومه شمسی یگانه می‌باشد. سرعت حرکت آن به دور خود  بسيار زياد بوده و به همين دليل در قطب‌های آن نوعی حالت تختی مشاهده می‌شود.

   در آسمان شب زمین ، زحل به دلیل اندازه بزرگش ، دارای جوی درخشان است. زیبایی زحل به خاطر نوارهای روشن حلقه‌های اطراف و نیز به خاطر قمرهای زیادش است.

   زحل از جنبه‌های زیادی شبیه مشتری است ، جز اینکه در اطراف آن چندین حلقه شگفت‌انگیز وجود دارد. جرم زحل ، صد برابر جرم زمین است.

ویژگی‌های فیزیکی

   زحل شباهت قابل توجهی به مشتری دارد ، ولی کمی کوچکتر بوده و جرمی کمتر از جرم مشتری دارد. اين سياره کمترین چگالی حجمی را نسبت به ديگر سیارات منظومه دارد. ساختار جو آن با کمربندهایی که به موازات استوا امتداد دارند ، همانند است. آشفتگی‌های کمربندهای زحل خیلی کمتر از مشتری است (تاکنون از روی زمین فقط ۱۰ لکه مشاهده شده‌اند). جو زحل ترکیب خیلی مشابهی با جو مشتری دارد. تاکنون متان (CH4) ، آمونیــاک (NH3) ، اتان (C2H6) ، فسفیـــن (PH3) ، استیلن (C2H2) ، متیـــل استیل (C3H4) ، پروپان (C3H8) و هیدروژن مولکولی (H2) در جو زحل آشکار شده است.

   ابرهای زحل خیلی کم رنگ‌تر از ابرهای مشتری به نظر می‌رسند ، چون دمای زحل کمتر از دمای مشتری است. ابرهای زحل در لایه پایین‌تر جو سياره قرار می‌گیرند. درون زحل احتمالا ترکیب مشتری را دارد. تخمین‌های نظری مقادیر حدود ۷۴% هیدروژن ، ۲۴% هلیوم و ۲% عناصر سنگین‌تر را پیشنهاد می‌کند. این ترکیب تقریبا مشابه ترکیبات خورشید است. زحل ممکن است یک هسته‌ی سنگین کوچک به قطر ۲۰ هزار کیلومتر و جرمی معادل ۲۰Mφ را داشته باشد.